Η πρώτη ταινία με queer πρωταγωνιστή  προβλήθηκε το 1919 και είχε τίτλο ‘’Different from the Others’’ και πράγματι ήταν…

Πρόκειται για ένα βωβό φιλμ, δημιούργημα του Αυστριακού Richard Oswald, που προβλήθηκε στη Γερμανία του Μεσοπολέμου και είχε θέμα τον ολέθριο έρωτα ενός καθηγητή με έναν από τους μαθητές του. Είναι η πρώτη ταινία, μάλιστα, που παίρνει ανοιχτά θέση υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων στην ιστορία του σινεμά. 

Φυσικά και προκλήθηκε σάλος από τους σεμνότυφους της εποχής, οι οποίοι, φαντάζομαι, δεν θα διαφέρουν και πολύ από τους σημερινούς. Με μία διαφορά: οι καιροί αλλάζουν, οι άνθρωποι εξελισσόμαστε συνεχώς, μαζί και η δραματουργία όπως το κοινό της και οι αντιλήψεις. Οπότε υποψιάζομαι ότι είναι λιγότεροι.

Ενώ στην αρχή υπήρχαν μόνο σπόντες ή ‘’πονηρές’’ ματιές για να γίνει κατανοητό ότι ένας χαρακτήρας στο έργο είναι queer ή τους χρησιμοποιούσαν -εντελώς στερεοτυπικά- σαν comic relief, με τον καιρό οι LGBTQ χαρακτήρες απέκτησαν πλήρη ορατότητα και πλέον είναι εντελώς κατακριτέο να θεωρείς ταμπού την σεξουαλικότητα ή την ταυτότητα φύλου κάποιου ανθρώπου, οπότε και βλέπουμε τους queer χαρακτήρες να παίρνουν το character arc που δικαιούνται.

Σε αυτό συντέλεσαν και κάποιες ταινίες ορόσημα που έκαναν τον μέσο θεατή να αγαπήσει τον queer πρωταγωνιστή και να ξεριζώνει, φορά με τη φορά, την ομοφοβία και την τρανσοφοβία που η πατριαρχική κοινωνία μας ποτίζει από τα γεννοφάσκια μας.

Το επόμενο βήμα, που σιγά σιγά αρχίζει κιόλας να γίνεται, είναι στις ταινίες fiction οι LGBTQ χαρακτήρες να ερμηνεύονται από LGBTQ ηθοποιούς, ειδικά στους trans ρόλους.

Όπως και αν έχει, αδιαμφισβήτητα το σινεμά βοήθησε στην ορατότητα και την αποδοχή της LGBTQ κοινότητας, η οποία τόσο συνέβαλε- κι εκείνη με τη σειρά της- στην pop κουλτούρα.

 

Ήταν τόσο μεγάλη η λίστα με τις  LGBTQ must see ταινίες, που επέλεξα αυτές που μου ήρθαν πρώτες στο μυαλό, αν και επιφυλάσσομαι για part 2…

Τέλος, να σημειωθεί, για να προλάβω την κατακραυγή, ότι δεν έχω βάλει καθόλου βιογραφίες γιατί θα έχουν ξεχωριστό άρθρο μελλοντικά όπως επίσης και ιδιαίτερα ψαγμένες ταινίες.
Τώρα γνωριζόμαστε.

Η σειρά των ταινιών είναι τυχαία.

 

Moonlight (2016)

Εντάξει, η σειρά δεν είναι τυχαία. Ξεκίνησα με την αγαπημένη μου.
Η αλήθεια είναι ότι τα Oscar πολλές φορές έχουν ξεχωρίσει ταινίες που δεν μας λένε και πολλά, αναρωτιόμαστε τι της βρήκανε, είναι βαρετή ή αυτό που λέμε vanilla. Το ‘’Moonlight’’ δεν είναι μια τέτοια ταινία. Κατά την ταπεινή και ψύχραιμη γνώμη μου, είναι ίσως το πιο άξιο Oscar Καλύτερης Ταινίας που έχει δοθεί ως τώρα. Η πλοκή έχει να κάνει με έναν άκρως συναισθηματικό, εσωστρεφή, ευαίσθητο  χαρακτήρα θύμα της τοξικής αρρενωπότητας, εγκλωβισμένος σε ένα καλούπι-προσωπείο που του δόθηκε για να επιβιώσει και φοβάται να το σπάσει. Είναι η πορεία προς την ενηλικίωση ενός gay, thug τύπου που μέσα του κρύβει μια ρομαντική ψυχή.
Βασισμένο στο θεατρικό του Tarell Alvin McCraney με τίτλο ‘’In Moonlight Black Boys Look Blue’’, είναι η πρώτη LGBTQ ταινία όπου πρωταγωνιστούν μόνο μαύροι ηθοποιοί που παίρνει Oscar Καλύτερης Ταινίας και κάτι μου λέει ότι θα αργήσουμε να δούμε δεύτερη.

Fun fact: Κατά την απονομή ο Warren Bitty, λίγο το γήρας, λίγο ότι μεράκλωσε λίγο παραπάνω, μπερδεύτηκε ανακοινώνοντας το ‘’La La Land’’ ως Καλύτερη Ταινία, κάτι που έπρεπε να μπαλώσει ενώ είχαν ανέβει οι συντελεστές για να παραλάβουν το βραβείο.

Γιατί να τη δεις: Γιατί είναι μία άρτια ταινία hands down. Και για τον Mahershala Ali.

 

The Crying Game (1992)

H ταινία του Neil Jordan, ‘’Crying Game’’ έχει ένα από τα μεγαλύτερα plot twist στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αν θες να την δεις κάνε λίγο scroll γιατί θα έχει spoilers.

Έχουμε τον Stephen Rea να υποδύεται μέλος του IRA που τάζει σε ετοιμοθάνατο φίλο του ότι αφού φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο θα του προσέχει το κορίτσι. Κάτι που ο πρωταγωνιστής τηρεί. Πάει και την βρίσκει στο Λονδίνο και εκεί που νομίζεις ότι θα δεις ταινία θρίλερ κατασκοπίας, ξαφνικά η ταινία αποκτά ρομαντικό χαρακτήρα. Όμως δεν είναι αυτό το plot twist. Το plot twist είναι η αποκάλυψη της ταυτότητας φύλου της ερωμένης του Rea που γίνεται με full frontal πλάνο. Είναι μία από τις πιο ανατρεπτικές σκηνές ever.

Ο Jay Davidson που παίζει το μυστηριώδες αυτό κορίτσι, δυστυχώς ασχολήθηκε περισσότερο με το μόντελινγκ παρά με την υποκριτική γι’αυτό και δεν τον είδαμε σε άλλη εμπορική ταινία έκτοτε, παρότι είχε προταθεί για πάρα πολλά βραβεία, ανάμεσά τους και το Oscar,  για τον ρόλο του ως Dil.

Γιατί να τη δεις: Είναι από τα πρώτα και λίγα αγνά love story με trans άτομο. Επίσης η σκηνή της αποκάλυψης ενέπνευσε πολλές σύγχρονες ταινίες και ξεπατικώθηκε ουκ ολίγες φορές.

 

Rocky Horror Picture Show (1975)
Hedwig and the Angry Inch (2001)

Τα μιούζικαλ τα έβαλα μαζί.
Το Rocky Horror Show είναι σίγουρα το καλύτερο μιούζικαλ που έχει βγει ποτέ με πρωταγωνιστή τον αξεπέραστο Tim Curry ως Dr. Frank-N-Furter έναν άκρως σεξουαλικό cross dresser τρελό επιστήμονα ο οποίος ως άλλος Dr. Frankenstein φέρνει στη ζωή ένα πλάσμα που δεν είναι άλλο από το απόλυτο fuck boy toy, τον Rocky.

Το rock και το sexual revolution vibe της εποχής ρέει διάχυτο.

Από την άλλη έχεις ένα άλλο rock musical για μία άλλη rock queer ειδωλάρα, την Hedwig από την Ανατολική Γερμανία να κυνηγάει το όνειρο της με την μπάντα της που ο τίτλος της λέει τα πάντα για το δράμα της πρωταγωνίστριας, λέγεται Οργισμένη Ίντσα. Και δικαίως οργισμένα μας τα λέει από την πρώτη κιόλας σκηνή, την οποία αγαπώ βαθιά. 

Στον ομώνυμο ρόλο της ταινίας παίζει ο δημιουργός της, ο John Cameron Mitchell, που έχει κάνει επίσης το άκρως εκκεντρικό και αμφιλεγόμενο queer movie ‘’Shortbus’’ και θα τον δούμε μέσα στο έτος να υποδύεται τον Joe Exotic aka Tiger King στην επερχόμενη σειρά ‘’Joe Vs Caroll’’.
Το νου σας.

Γιατί να τις δεις: Γιατί είναι iconic και τα δύο.

 

Call Me by Your Name (2017)

Όταν είχα δει αυτή την ταινία οριακά μύρισα το αντιηλιακό που είχε η μάνα μου στην εμπριμέ  τσάντα θαλάσσης που είχαμε στις διακοπές μας στην Ικαρία το ’88. Τόσο δυνατή ατμόσφαιρα.

Σαν πιο πρόσφατη και άκρως mainstream πια, λογικά θα την έχετε δει όμως δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα. 

Αυτή η χημεία και αυτή η προσμονή για το πρώτο υγρό φιλί των πρωταγωνιστών είναι κάτι που χτίζεται αργά αλλά ουσιαστικά σε μία ταινία που θα σου τσακίσει την καρδιά και θα σε κάνει να αναπολήσεις την πρώτη φορά που αισθάνθηκες τις ορμόνες να καταλαμβάνουν το κορμί σου και να νιώθεις την απόλυτη καύλα χωρίς να μπορείς να το ελέγξεις. There, said it.
Και έρωτα έχει και φωτογραφία συγκλονιστική έχει και ρίχνει και ένα μικρό plot twist στο τέλος.

Είχε ακουστεί ότι θα έβγαινε και δεύτερο μέρος όμως, το σκάνδαλο περί κανιβαλισμού του Armie Hammer το ακύρωσε πριν καν αρχίσει. Ίσως να ήταν και για καλό.

Γιατί να τη δεις: Γιατί αφού τελειώσει η ταινία θα νιώθεις σαν ερωτευμέν@ σχολιαρόπαιδο και θα εμπλουτίσεις τη δίαιτά σου με μπόλικα ροδάκινα.

 

Philadelphia (1993)
In & Out (1997)

Άλλες δύο ταινίες που πάνε αγκαζέ και παρακάτω θα καταλάβετε γιατί.

Η ταινία του 1993 ‘’Philadelphia’’ με τον  Tom Hanks και τον Denzel Washington είναι ένα σπαραχτικό αριστούργημα που πραγματεύεται τον ρατσισμό που βίωσε γενικότερα η LGBTQ κοινότερα και ειδικότερα οι φορείς του AIDS. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα όμως δεν την έβαλα στις βιογραφίες γιατί η οικογένεια του εκλιπόντος που η ιστορία του έδωσε έμπνευση για την ταινία δεν έδωσε την συγκατάθεσή της και γι’αυτό υπάρχουν και αρκετά μυθοπλαστικά στοιχεία μέσα.
Αξίζει να αναφερθεί ότι από 53 gay άντρες φορείς έπαιξαν ως κομπάρσοι, οι 43 δεν πρόλαβαν να δουν την ταινία.

Ο Tom Hanks πήρε το Oscar Ά Αντρικού Ρόλου και στον ευχαριστήριο λόγο του είπε ότι έμπνευσή του ήταν ένας καθηγητής που είχε παλιότερα. Και εδώ ερχόμαστε στον ‘’In & Out’’.
Ο καθηγητής δεν είχε κάνει outing.

Και ακριβώς αυτό πραγματεύεται το ‘’In & Out’’ με τη μόνη διαφορά ότι ο καθηγητής Kevin Kline, δεν έχει κάνει outing ούτε καν στον εαυτό του. 

Πέρα από το παραπάνω περιστατικό δεν είναι και πιο φοβερή ταινία που θα έχεις δει ποτέ ωστόσο, δεν παύει να είναι μία feel good, ανάλαφρη ταινία και ίσως από τις πρώτες εμπορικές κωμωδίες που έχουν να κάνουν με gay ζευγάρι.

Ο Tom Selleck μέχρι και το μουστάκι ξύρισε.

Υ.γ Το outing δεν ήταν ποτέ κουλ. Ο καθηγητής που ευχαρίστησε ο Tom Hanks όμως ήταν.
Λίγο πολύ απάντησε ότι ‘’τον έβγαλε απ΄ τη δύσκολη θέση’’.

Γιατί να τις δεις: Η πρώτη ενώ σου τσακίζει την καρδιά, σου αφήνει μία νότα αισιοδοξίας, ειδικά αν συγκρίνεις την τότε εποχή για τα δικαιώματα των LGBTQ με τα σημερινά αλλά και στο ότι πλέον το HIV, με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, δεν αποτελεί θανατική καταδίκη.
Τη δεύτερη να την δεις για την τέλεια σκηνή του coming out με τον χορό στο σπίτι αλλά και να δεις και καμία κωμωδία μπας και ξεπεράσεις την πικράδα της πρώτης.

 

Brokeback Mountain (2005)
Power of the Dog (2021)

Αν θες να δεις πώς γκρεμίζονται τα στερεότυπα για την LGBTQ κοινότητα, αυτές είναι οι ταινίες για σένα.

Όταν είχε βγει το ‘’Brokeback Mountain’’ ο ντόρος που είχε γίνει ήταν αξεπέραστος.

Πού ακούστηκε η επιτομή της ματσίλας, οι καουμπόηδες, να είναι gay; Αυτό και μόνο ιντρίγκαρε το σεμνότυφο κοινό που έτρεξε να δει το κρυφό, παράνομο ρομάντζο δύο ανδρών που κυριολεκτικά παίρνουν τα βουνά για να ζήσουν την αγάπη τους, την οποία, φυσικά, καταπιέζουν ακολουθώντας έναν τρόπο ζωής ίσα για να είναι αποδεκτοί. Θύματα της κατάστασης και οι γυναίκες τους που άθελά τους μπαίνουν σε ένα γαϊτανάκι ψεμάτων.

Η χημεία του Heath Ledger με τον Jake Gyllenhaal είναι συγκλονιστική.

Αξίζει πάντως να πούμε ότι το πρόσφατο ‘’Power of the Dog’’ είναι μια αξιοσημείωτη ταινία με παρόμοιο θέμα, όχι από άποψη ρομάντζου, αλλά από άποψη σκηνοθεσίας, αργού ρυθμού και των φοβερών ερμηνειών που αποτυπώνουν τέλεια αυτή την εσωτερική θλίψη, την κατάθλιψη αλλά και τη ζήλεια όταν βλέπεις τους άλλους να ζουν κανονικά και εσύ να μην μπορείς.  Δεν θέλω να πω παραπάνω μην κάνω κανένα spoiler. 

Γιατί να τις δεις: Την πρώτη γιατί γκρέμισε τα στερεότυπα που ήθελαν τους καουμπόηδες να είναι σαν την διαφήμιση των γνωστών τσιγάρων και την δεύτερη γιατί είναι από τις καλύτερες ταινίες του ’21, του Netflix και των Oscar. Αν δεν μπορείς τις αργές ταινίες θα με βρίζεις μετά.

 

Dog’s Day Afternoon (1975)

Μέχρι πού θα έφτανες για την ευτυχία τ@ αγαπημέν@ σου; Ο Al Pacino ληστεύει τράπεζα, παρατάει γυναίκα και παιδιά, θυσιάζει έναν συμβατικό τρόπο ζωής για τα μάτια τ@ συντρόφ@ του. Καλά, όλα αυτά δεν τα βλέπεις τόσο λουλουδένια όσο στα γράφω εγώ τώρα, ούτε πρόκειται να αναφωνήσεις ‘’awww’’ και αυτό γιατί όσο βαθύ και αν είναι το συναίσθημα που σου προκαλεί, είναι επίσης σκληρό σαν χαστούκι στα μούτρα.

Η θερμοκρασία κυριολεκτικά και μεταφορικά ολοένα και ανεβαίνει καθόλη την διάρκεια μέχρι βέβαια την τελική μάχη όπου τα πάντα σκάνε.

Για την εποχή του κιόλας αυτή η ταινία ήταν άκρως επαναστατική και διαφορετική, με μία από τις σημαντικότερες ερμηνείες που έχει τόσο απλόχερα χαρίσει ο Pacino στην έβδομη τέχνη. 

Sonny fought the law and the law… ξέρεις πώς πάει.

Γιατί να τη δεις: Αν βάλουμε ένα poll ρωτώντας ποιος είναι ο καλύτερος ηθοποιός που υπήρξε ποτέ, σίγουρα στο τοπ 5 θα έχουμε τον Al Pacino και τον μακαρίτη τον John Cazale ο οποίος πριν φύγει από τη ζωή πρόλαβε και έπαιξε σε πέντε μεγάλου μήκους ταινίες: Το ‘’Dog’s Day Afternoon’’, το ‘’Deer Hunter’’, στις δύο πρώτες ταινίες ‘’Godfather’’ και στο ‘’The Conversation’’ του Coppola.

 

Carol (2015)
Portrait of a Lady on Fire (2019)

O ατελέσφορος έρωτας μιας παντρεμένης κιουρίας των ‘50s με μία μικρότερη πωλήτρια γαντιών. Από τις ομορφότερες ταινίες με LGBTQ περιεχόμενο. Το δράμα πίσω από το προσωπείο του καθωσπρεπισμού που τόσος κόσμος υπέφερε τις προηγούμενες δεκαετίες και για κάποιους συνεχίζει ακόμα. Σαν storyline δεν σου δίνει και κάτι εντελώς διαφορετικό από ότι έχεις ήδη δει αλλά είναι μία ταινία που κερδίζει σε ερμηνείες και στη στυλάρα της Καιτούλας της Blanchet.

Σε παρόμοιο storyline αλλά τον 19ο αιώνα είναι και το ‘’Portrait of a Lady on Fire’’ μόνο που είναι λίγο πιο ήσυχο και πιο αισθαντικό. Γαλλικό γαρ. Το κορίτσι ερωτεύεται άλλο κορίτσι που η κοινωνία προστάζει να είναι σύζυγος κάποιου και φυσικά να γίνει μητέρα. 

Γιατί να τη δεις: Γιατί είναι σαν να μπαίνεις σε χρονομηχανή και να βγαίνεις στη δεκαετία του ’50 ή στον 19ο αιώνα αντίστοιχα. Επίσης το καδράρισμα και η φωτογραφία και στις δύο ταινίες  είναι για σεμινάριο. 

 

All About My Mother (1999)

Δεν νοείται LGBTQ αφιέρωμα σε ταινίες χωρίς Almodóvar. Είναι μία από τις καλύτερες του αν όχι η καλύτερη του. Ο Almodóvar ο οποίος είναι στην LGBTQ κοινότητα, ανοιχτά από πάντα, σε κάθε ταινία του έχει queer χαρακτήρα. Στη συγκεκριμένη έχουμε trans γυναίκα, έγκυο οροθετική καλόγρια και μία έρμη μάνα που θρηνεί. Χαμός.

To Αλμοδοβαρικό σύμπαν ήταν πάντα σύνθετο, αντισυμβατικό και υπερβολικό. Όπως και ο ίδιος άλλωστε.

Γιατί να την δεις: Μιλάμε για μία ωδή στο gay community, από τα references μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Επίσης αν είσαι fan των ισπανικών σειρών του Netflix, δεν πρέπει να δεις την ‘’πηγή’’ τους;

 

Paris is Burning (1990)

Για το τέλος άφησα το ντοκιμαντέρ. Ο κόσμος των ball room και των drag shows πολλά χρόνια πριν ο Ru Paul τα εντάξει στις ζωές μας και χτίσει την αυτοκρατορία που έχει σήμερα.

Οι μαύρες και λατίνες βασίλισσες που δημιούργησαν τα drag shows, που τραβούσαν τα πάνδεινα για να επιβιώσουν σε έναν κόσμο όπου ήταν οι παρίες που απαρνιούνταν ακόμα και οι ίδιοι τους οι γονείς. Παιδιά του δρόμου που δημιουργούν την δική τους οικογένεια με τις drag μητέρες, το τέλειο voguing, όνειρα για μία άλλη ζωή και το AIDS να καραδοκεί.
Αν σου θυμίζουν τη σειρά ‘’Pose’’, έχεις δίκιο αλλά εδώ μιλάμε για την πραγματικότητα πλασμάτων που ζούσαν χαρούμενοι και ελεύθεροι μόνο στα ball rooms.

Γιατί πρέπει να το δεις: Γιατί είναι ένα ζωντανό κομμάτι στην ιστορία της LGBTQ κοινότητας.

 

Εύφημος μνεία: Victor Victoria (1982)

Θα μπορούσε να είναι μία queer ταινία αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. 

Μία cis straight γυναίκα που παριστάνει το gay αγόρι, που θέλει να γίνει trans γυναίκα αλλά ερωτεύεται άντρα που φοβάται ότι θα είναι gay αλλά είναι και εκείνος straight είναι αρκετά περίπλοκο και καταλήγει να πρωταγωνιστεί ένα cisgender straight ζευγάρι .

Η Julie Andrews είναι gay for pay ή μπορεί και όχι.

Γιατί πρέπει να το δεις: Για την κορώνα της Julie Andrews που σπάει ποτήρια που ξανάκανε και ο Γιώργος Κοτανίδης, ως μπαμπάς του Διονύση Δάγκα,  στο ομώνυμο επεισόδιο του  ‘’Μεν και Δεν’’.

 

Συγγραφέας: Τίνα Καππάτου